Vandaag is de grote dag;) We gaan onze ‘Hummer’ ophalen. Eerst weer een goed ontbijt in de b&b. Met de buikjes gevuld, de metro in en daarna de trein naar Pompei. Vanaf het station met de taxi naar de autogarage. Het ziet er netjes uit. Zelfs de nieuwste airco testkasten staan er. Zoals we al zo vaak gemerkt hebben, spreken ze alleen Italiaans. We moeten iets ondertekenen, maar geen idee wat er staat. Dus ook hier biedt Google translate het verlossende woord. Ze hebben de koppeling bewaard, die mogen we bewonderen☺ Nog afrekenen en we gaan op weg. Fijn, weer op pad met ons huissie.
We zitten een paar kilometer op de snelweg als de kilometerteller wegvalt. Grrr. Als we harder dan 60 kilometer rijden en schakelen, valt de km-teller terug naar 0 en blijft op 0. Op zich zien we de snelheid ook op de Garmin, maar door dit grapje doet de cruisecontrol het niet. Na enig overleg draaien we om, terug naar de garage. Inmiddels is het siësta, dat wordt wachten tot 15.00 uur. Balen, maar het is niet anders. Om iets voor drie, rijden we het terrein op. Ze zijn al open. Dat is een meevaller. Met grote ogen kijken ze elkaar aan, als ze de ‘Hummer’ weer zien. Geluk voor ons; er loopt een jonge gast die enigszins Engels spreekt. We maken samen een proefrit en ‘ze’ hebben het probleem gevonden. De ‘Hummer’ gaat weer de brug op. Aan aandacht geen gebrek, maar liefst vier man bemoeien zich ermee. Na ongeveer tien minuten laten ze de brug zakken en krikken ze hem op om te testen of het nu wel werkt. Yep, het is goed. Ook de cruisecontrol moet weer werken. Nog een sorry voor de overlast en we gaan weer op pad.
Een tukje met de Monniken
Voor de tweede keer op weg naar Montecassino. Eigenlijk wilden we daar vandaag een kijkje nemen en doorrijden. Dat doorrijden laten we achterwege. Blij dat alles het weer doet en dat we Zuid-Italië achter ons laten, parkeren we uiteindelijk de camper bij de monniken van Montecassino. Wat een prachtig uitzicht! Om 21.10 uur gaan de klokken als gekken te keer. Dit zal het naar bed naar bed zei Duimelot zijn… Na deze intensieve dag doen ook wij onze ogen op tijd dicht.
5.10 uur, de wekker gaat. Oh nee, het is die van de monniken. Net als gisterenavond luiden de klokken zeker een kwartier. Wij draaien ons nog eens rustig om. Voordat we doorreizen vandaag, bezoeken we de Poolse militaire begraafplaats. Impressive! Wat een oppervlakte. Meer dan duizend militairen liggen hier begraven. Het is triest, maar je kunt echt op een slechtere plek liggen. Het is prachtig en de ligging maakt het helemaal bijzonder. Nog even een bezoek aan de abdij van Montecassino. We mochten tenslotte bij ze logeren vannacht;) Een klein gedeelte is openbaar. We kunnen ons voorstellen dat het niet vervelend is hier te wonen. Gigantisch en de uitzichten… In de oorlog was Montecassino een versterkte vesting van de Duitsers. Door de hoge ligging van het klooster konden ze een groot gebied bestrijken met kanonnen. Bij het gevecht om het klooster zijn veel soldaten gesneuveld.
Ontwikkelingsland in Europese Unie?
We stappen de camper in en rijden naar het noorden, het Trasimeno omeer wacht op ons. We doen het makkelijk vandaag. Van de 300 kilometer, rijden we een groot deel over de snelweg. De natuur wordt alsmaar mooier, hopelijk geldt dat ook voor de mentaliteit van de mensen. Wat zullen we zeggen: met Zuid-Italianen hebben wij niet zoveel. Toen wij vertelden dat we naar Oost-Europa gingen, verklaarde menigeen ons voor gek. Het is gevaarlijk, corrupt etc. Waarom heeft niemand ons gewaarschuwd voor Zuid-Italië? Wat ons betreft lijkt dit meer op een ontwikkelingsland met onvriendelijke mensen. Over corruptie gesproken: een Nederlands stel, die we spraken, was overvallen. Op de rondweg van Napels zijn ze met hun camper klem gereden en vervolgens beroofd van al hun geld en waardevolle spullen. Blijkbaar zijn er veel bendes actief rondom Napels. Aan de dikke auto’s zie je goed of het maffia is of niet. En ja, de politie doogt dit. Bij deze, doe er je voordeel mee, als je die kant op wilt.
Aan het einde van de middag staat onze camper in de zon op Campeggio Comunale Il listro. De komende dagen gaan wij hier chillen en genieten van de zon!
Zon, zon, zon
Bijna ongelooflijk, zoveel zon en zó warm. Zelfs met niks doen komen we al aan het zweten ;). Het Trasimeno meer is wild, waardoor het water troebel oogt. Het ziet er evengoed mooi uit. Rondom liggen groene bergen. Er schijnt een fietsroute om het meer te zijn. Voor driekwart bestaande uit (fiets)paden. De rest moet nog aangelegd worden en fiets je op de gewone weg. Vanaf de camping zitten we snel op het pad. Het is heel smal en zanderig. Na een zes kilometer wordt het breder en de ondergrond harder. We fietsen tussen de velden met klaprozen, dan tussen het riet en uiteindelijk zien we ook het meer zelf. Voor ons vandaag niet de hele ronde, het moet wel op chillen lijken tenslotte ;).
Met zo’n mooi weer koken we uiteraard buiten. In onze kampeeruitrusting zit een losse gasslang van vijf meter. Deze sluiten we aan op de gasfles en vervolgens hebben we een ‘wandelende’ buitenkeuken. Om de gasslang aan te sluiten hebben we speciaal ontworpen gereedschap door P☺ Thanks a lot! Wij verhongeren niet. Na een paar warme, relaxte dagen pakken we de boel. We slaan een paar regio’s in Italië over en rijden door naar de Dolomieten.
Wat top geregeld is in Italië zijn de camper servicepunten. Regelmatig vind je bij een tankstation een servicepunt. Hier kun je het toilet en vuilwater lozen en schoon water tanken. Goed idee voor vele andere landen ;).
Het landschap is afwisselend. Van weidse vlaktes, tot hoge bergen. Alles behalve vervelend om naar te kijken. Als we bijna in Ortisei zijn, krijgen we nog een flinke klim. 14% straf omhoog. De ‘Hummer’ moet er hard aan trekken. Een paar oververhitte (dik 33 graden buiten) bestuurders achter ons, vinden dat we te langzaam gaan. Jammer dan, dit is berg op onze topsnelheid. En haast hebben wij zeker niet ;). Eenmaal boven, nemen we de rotonde en draaien de plaats op bij Albergo Pontives. Een royale weide tussen de bergen, is onze tuin de komende dagen. Stoelen naar buiten en verder genieten. Steeds meer beseffen we wat we gemist hebben door alle regen; simpelweg buiten zitten en buiten eten. Dit is puur genieten!
(Lang)laufen i.p.v. skiën
Op pad in ons skigebied. Heel bijzonder om alles in het groen te zien. Dit waren we niet van plan deze reis, maar nu we (helaas) niet via de Balkan terugkomen, strepen we deze van onze to do lijst☺. Aan de ene kant balen we nog steeds een beetje dat we de Balkan vervroegd verlieten. Aan de andere kant: dit is de beste keuze. We volgen het weer af en toe. De Balkan is nog steeds heel erg nat, zelfs met overstromingen. Wat dat aangaat missen we niets. Mooie reden om terug te gaan. Die kun je nooit genoeg hebben?! ;)
De lokale bus stopt voor de deur. Een paar dorpen verder stappen we uit in Selva. Van hieruit wandelen we terug naar Ortisei. We nemen hiervoor de panorama wanderweg. Dit wandelpad was vroeger een spoorlijn van Laion naar Plan. De Ferrata; er is een ugly liedje over gemaakt, mocht je interesse hebben;). Het wandelpad ligt tegen de bergwand aan. Vanaf Selva lopen we bijna de hele route bergaf. Op de bergtoppen ligt nog verrassend veel sneeuw. Acuut kriebelt het skivirus;). Vanaf het wandelpad kijken we over het dal, naar de andere bergen. De hellingen zijn groen, afwisselend door bos en weide. We zien steeds herkenbare plekken. Skihellingen, liften, (ski))hutjes… Vreemd trouwens om de schuitjes van de lift werkeloos te zien hangen.
In de streek Val Gardena spreken ze drie officiële talen: Italiaans, Duits en Ladin. De oorsprong van de Ladin taal ligt ver in het verleden. De lokale bevolking, nam de populaire Latin taal over van officieren en soldaten, vervolgens hebben ze hier een eigen taal van gemaakt. Sinds 1989 is Ladin een officiële taal. In deze omgeving staat dus alles drietalig aangegeven, bijvoorbeeld: Ortisei, St. Ulrich en Urtilëi.
Tegen een wand langs het wandelpad, staan roestkleurige staven met verschillende hoogtes. Als we goed gaan kijken, geven deze staven de sneeuwhoogtes aan, vanaf begin jaren 50 tot en met nu. Van een kleine meter tot 5.15 meter. Wat heel duidelijk wordt: er is geen pijl op te trekken.
Genietend van de omgeving, wandelen we verder. In Santa Cristina komen we bij de treintunnel uit 1917. De deuren gaan automatisch open. Zelfs ‘Sesam open u’ is overbodig. Binnen is een kleine tentoonstelling over het traject en het wel en wee van de bevolking m.b.t. deze spoorlijn. Na een korte tijd sluiten de deuren. Beetje creepy: piepende deuren, donkere, koude tunnel…
Het wandelpad kun je buitenom volgen of via de tunnel. Wij lopen de hele tunnel door. Aan de andere kant is een klein station nagebouwd. Hier kun je een aantal korte filmpjes bekijken (ook de clip van het Ferrata-liedje;) ). Aan de bestrating kun je zien, hoe smal het spoor was en waar de trein liep.
Al wandelend komen we op een idee. In dit skigebied zijn we vaker geweest met Gerda (moeder Sandra) en Toine. Zij maken wandelingen, wij skiën. We sturen ze een app of ze zin hebben in een paar dagen Ortisei. Niet veel later gaat de telefoon: ‘We komen!’, klinkt het enthousiast.
Volgende keer: kokhalzend paragliden en met de ‘Hummer’ terug naar zijn roots
