Ik dacht even dat er wat mis was met onze camper. Elke camper die ons tegemoet reed, zwaaide naar ons. Paar keer gestopt en om de camper heen gelopen. Niets. Na een week of anderhalf had ik ‘m eindelijk door. Camperaars zwaaien naar elkaar. Blijkbaar een ongeschreven camperregel. Nu ik het weet, doe ik natuurlijk mee. Ik zwaai me rot en vraag Saskia en de jongens enthousiast mee te wuiven. Wat denk je? Zwaaien ze niet terug! Niet allemaal tenminste. Dat voelt lullig zeg, zwaaien om niets. Nieuwe tactiek: ik zwaai alleen als die ander eerst zwaait. Hij moet het wel verdienen! Maar ik merk al snel dat je dan te laat bent. En dan voel je je ook weer lullig, voor die ander. Het is een kwestie van timing denk ik. Ik oefen nog even door.
Twaalf keer zeeslijm voor 11 euro
Rijd je binnendoor van België naar Normandië, dan zie je dat het noordelijkste van Noord-Frankrijk niet de gezelligste regio is. Maar het wordt al snel mooier als we Normandië inrijden en aankomen in Saint-Pierre-en-Port. Een slaperig kustplaatsje met een prachtige kustlijn. De krijtrotsen zijn enorme muren die op je afkomen. De camping is net één dag open. Het is rustig, ruim, het sanitair in originele staat en ze hebben er een paashaas.
Iets lager ligt Honfleur. Zo’n heerlijk Frans havenstadje. Dat vinden meer mensen, want het is druk. Dat kan zomaar met de meivakantie te maken hebben. De uitbaters in en rondom de historische haven profiteren er op los. Ik geef ze gelijk, maar het gaat wel een beetje ten koste van de romantiek van deze plaats. De jacht op oesters is in elk geval gelukt. Ik vind ze in een viswinkel in de operationele haven. Een dozijn van de lekkerste happen zeeslijm die ze hebben… 11 euro. Kom daar nog maar eens om.
Een dag die binnenkomt
D-Day. We gaan naar de kust waar de geallieerden in de tweede wereldoorlog aan land kwamen. Omaha Beach is 1 van de 5 plekken waar dat op 6 juni 1944 gebeurde. In Longues-sur-mer staan nog enorme bunkers die de Duitsers bouwden om de kustlijn te verdedigen. Dat spreekt al aardig tot de verbeelding. Het Overlord museum doet er nog een schep bovenop. Alles staat daar in het teken van de invasie: Operatie Overlord. Veel militair vertoon, inclusief bijbehorende geluiden. Ik moet steeds denken aan het eerste ‘fijne’ half uur van de film ‘Saving Private Ryan’. Het bezoek aan de militaire begraafplaats een kilometer verderop, drukt ons maar weer eens op de feiten. Velden vol kaarsrechte witte rijen van duizenden graven van militairen die hun leven gaven. Inderdaad, voor ons. Je ontkomt er op deze plek niet aan om goed stil te staan bij onze vrijheid. Deze dag komt bij ons én onze jongens behoorlijk binnen.
Derde toeristische trekpleister van Frankrijk
Even wat luchtigers. Mont-Saint-Michel. Na de Eiffeltoren en Versailles de grootste toeristische trekpleister van Frankrijk. Het is inderdaad een bijzondere plek, zowel van afstand als dichtbij. Vroeger was het eiland alleen met eb te bereiken. Nu ligt er een soort brug zodat je er ook met vloed heen kan. De enige vloedgolf waar je nog rekening mee moet houden, is die van toeristen. Zeker in het hoogseizoen.
Buitenverblijf met 440 kamers
We trekken landinwaarts. Ik blijf aan mijn zwaaitechniek naar andere campers werken en word er steeds behendiger in. De Loirestreek is prachtig. Overal velden met gele korenbloemen en langs de weg is het voorjaar te koop met al die asperges en aardbeien. Het ene kasteel in de Loire is nog groter dan het andere. We bezoeken de grootste. Chambord. Een buitenverblijf met 440 kamers. Wat moet je ermee? Erg mooi gebouwd en prachtig om doorheen te lopen. De Huttopia-camping om de hoek in de bossen valt bij ons alle vier goed in de smaak en we blijven twee nachten.
Troost-food bestaat echt!
Het is meteen de laatste camping in Frankrijk voor ons, want we rijden in één klap naar Italië. Op Koningsdag. Geen oranje-tompoucen deze keer, maar wel heel veel teveel kilometers, tol en diesel. Waarom eigenlijk? Dat vragen we ons zelf ook af. Het zat blijkbaar in ons hoofd geprogrammeerd dat we deze dag naar Italië móesten. We zouden toch wel zien het hoe het loopt? We balen bij aankomst in Piëmonte van onszelf. Zo doen we dat vanaf nu dus niet meer. Maar dan ga je eten in een restaurantje naast de camping. In Italië bestaat het echt… troost-food. Die avond is alles weer goed.
